Όποιος φιλοξενεί έναν ασυνόδευτο ανήλικο με μεταναστευτικό υπόβαθρο, έχει την ευκαιρία να γνωρίσει μια νέα κουλτούρα και να βοηθήσει ένα άτομο που αντιμετωπίζει δυσκολίες να διαμορφώσει μια πορεία προς την ενσωμάτωση, να γίνει ένας πιο συνειδητοποιημένος και ενεργός πολίτης. Για έναν μετανάστη, η συμβίωση με τους ντόπιους είναι ο καλύτερος τρόπος για να γίνει μέλος της τοπικής κοινότητας.

“Πάντα ένιωθα ότι ένα άδειο σπίτι, γεμάτο μόνο με έπιπλα ή μπιχλιμπίδια, δεν ήταν χρήσιμο για κανέναν, γι’ αυτό ήμουν πάντα πρόθυμη να μοιραστώ τους χώρους του σπιτιού μου με άλλους ανθρώπους”, εξηγεί η Μαρία Αντονιέττα, πρώην γιατρός και τώρα συνταξιούχος, την απόφασή της να δοκιμάσει την εμπειρία της αναδοχής.

Το καλοκαίρι του 2018, χάρη στο Cidis, γνώρισε την Fulfilment, ένα 16χρονο κορίτσι από τη Νιγηρία, πέρασαν μαζί μια εβδομάδα στη θάλασσα στη Sabaudia και από τον επόμενο Σεπτέμβριο άρχισαν να ζουν κάτω από την ίδια στέγη. “Η Fulfilment είναι ένα κορίτσι με ισχυρή θέληση που κουβαλάει μέσα της ένα παιδί που δεν έχει ζήσει και έναν ενήλικα που έχει αντιμετωπίσει πολλές καταστάσεις”, λέει η Μαρία Αντονιέτα.

“Στην αρχή, όταν μου πρότειναν να πάω να ζήσω με μια οικογένεια, μου μίλησαν για πολλές δυνατότητες”, θυμάται η Fulfilment, “αλλά όταν άκουσα ότι το άτομο στο οποίο θα με εμπιστεύονταν ήταν γιατρός, σκέφτηκα ότι θα ήταν μια σπουδαία ευκαιρία, καθώς θέλω κι εγώ να γίνω γιατρός.

Με την πάροδο του χρόνου γνώρισαν και κατανόησαν η μια την άλλη, σεβάστηκαν η μια τον χώρο της άλλης και περνούσαν χρόνο μαζί μεταξύ μελέτης και διασκέδασης. Ακόμα και κατά τη διάρκεια του lockdown είχαν κάποιες ανάλαφρες στιγμές, ανάμεσα σε παιχνίδια και πειραματισμούς στην κουζίνα. “Μερικές φορές το βράδυ, πριν πάμε για ύπνο, μοιραζόμαστε εμπειρίες ζωής”, λέει η Fulfilment, “οι οποίες είναι διαφορετικές επειδή προερχόμαστε από δύο διαφορετικές χώρες. Λέω τι έκανα όταν ήμουν παιδί στη χώρα μου, τι θυμάμαι. Μοιραζόμαστε τις διαφορετικές ιστορίες μας για να αναζητήσουμε κοινά στοιχεία”.

Η αναδοχή ήταν μια εμπειρία ανάπτυξης και για τους δύο. Μου έμαθε να σέβομαι τη διαφορετικότητα”, παραδέχεται η Μαρία Αντονιέτα, “να αποδέχομαι ότι είμαστε διαφορετικοί, ότι έχουμε διαφορετικές κουλτούρες, διαφορετικές ιστορίες ζωής και να είμαι φιλόξενη στη διαφορετικότητα. Πιστεύω ότι στην αναδοχή είναι απαραίτητο να βάλουμε τον εαυτό μας σε θέση που δεν περιμένουμε να καλύψουμε τα δικά μας κενά, αλλά να είμαστε διαθέσιμοι να συνοδεύσουμε τον άλλον να συνειδητοποιήσει τη δική του ιστορία ζωής. Αυτό γεμίζει τις καρδιές μας και αυξάνει την επίγνωσή μας για το γεγονός ότι μπορούμε να μοιραστούμε με ένα άλλο άτομο”.

Επίσης, η Fulfilment, μετά από σχεδόν τρία χρόνια κοινής συμβίωσης, αναστοχάζεται την εμπειρία της ανάδοχης οικογένειας: “Αν δεν την είχα γνωρίσει, η ζωή μου θα ήταν πιο δύσκολη, ίσως να ζούσα ακόμα σε κέντρα με άλλους νέους, ίσως να μην είχα βρει δουλειά ή να μην πήγαινα σχολείο, ή ακόμα χειρότερα, ίσως να ήμουν στη μέση του δρόμου. Μαζί της έχω μια στέγη που μπορώ να αποκαλώ σπίτι, και όταν βγαίνω έξω και επιστρέφω, νιώθω την ευτυχία της επιστροφής γιατί υπάρχει ένα άτομο στο σπίτι που σε περιμένει με ανοιχτές αγκάλες”.

Και οι δύο γνωρίζουν ότι η εμπειρία της αναδοχής δεν είναι ατελείωτη, αλλά ο δεσμός που τους ενώνει τώρα είναι άρρηκτος: “Η Fulfil είναι τώρα μέρος της ζωής μου! Και ακόμη και αν οι δρόμοι μας αποκλίνουν, επειδή είναι ελεύθερη να χτίσει τη δική της ζωή και το δικό της μέλλον, υπάρχει μια θέση στην καρδιά μου που δεν μπορεί να σβηστεί…”.